Alle posten die met reizen te maken hebben.
Osaka – Tall buildings, big city
In Beppu nemen we de Shinkansen naar Osaka met overstap in Kuruma. Het eerste deel rijden we met een best wel blitse blauwe trein, daarna stappen we over op de “gewone” Sakura.
In de middag komen we aan op Shin-Osaka en moeten we nog een station verder om op Osaka Centraal te komen. Had ik al gezegd dat de stations hier mega groot zijn met giga warenhuizen eromheen. Neem de V&D in Rotterdam, doe die maal 3 en zet er 6 rond het centraal station dan heb je een beetje een beeld. De onderste twee verdiepingen van zo’n warenhuis is alleen maar eten, thee en drank. We kijken telkens onze ogen uit hier niet anders en in de food-courts is het overal druk, Japanners houden ook van lekker eten!
We lopen de 1,3 km naar ons hotel, want dan zie je wat meer dan met de metro. Het is druk en er is hoogbouw zover je kan kijken, we krijgen hier nog meer het grote stad gevoel dan in Tokyo!
Ons hotel is gauw gevonden en google maps blijkt weer een sterke applicatie te zijn, de namen van gebouwen en de nummers van metro uitgangen staan er gewoon op! Op de 11de verdieping hebben we een kamer. Nou ja kamertje, hoewel we twee bedden hebben zijn we weer terug bij af. Het lijkt wel hoe groter de stad des te kleiner de (betaalbare) hotelkamer.
We zijn moe van de reis en hebben bovendien in Beppu iets te weinig geslapen, dus we knappen een uiltje op onze kamer voordat we de stad in gaan.
Tegen 17 uur lopen we weer richting station, want we hadden gezien dat daar een biergarten/ Duits bierfestival was. Daar aangekomen is het vrij rustig er zit een man of 50 bier te drinken, maar er is plek voor 1000. Wij lopen even langs de standjes, erg blits allemaal en super grappig een Japanse in een dirndl. Maar wat een prijzen, een halve liter weizen kost ¥1600,-! Wij laten dit feestje dus maar even aan ons voorbij gaan.
We belanden nog even verderop op een fout terras, waar we tafelgeld moeten betalen en service kosten extra op de rekening staan. Okay, vanaf nu dus alleen nog binnen en tussen de locals. We zwerven nog wat rond het station en later op de avond vinden we wat we zoeken bij Chao Chao. Een gyoza tentje dat gezellig druk is en nog net 2 plekjes aan de bar heeft voor ons. Lekker, gyozas met shiso, tataki van bonito tonijn en natuurlijk een paar biertjes.
Tegen tienen lopen we weer richting ons hotel en verkennen de buurt een beetje. We komen op de hoek van Edobori een sympathiek uitziend tentje tegen, The Art Box Café. Wij besluiten daar nog even een afzakkertje te halen, want het is immers pas net tien uur geweest. Binnen worden we gelijk aangesproken door gasten van het cafe met ” please to meet you”, ” where are you from” etc. Ondanks ons gebrekkige Japans en hun gebrekkige Engels kletsen we wat en bestellen 2 bier. Ik bekijk even de wijnkaart en denk, misschien beter om het bij bier te houden vanavond. Dat gaat echter niet lukken. De man naast me zegt ” You like wine?” en als ik bevestigend antwoord zijn er twee glazen wijn besteld door hem en nee dank je, werkt hier echt niet. Wat een aardige lui hier!
De volgende ochtend slapen we uit. We lunchen onderin een department store soba noodels met ei, erg lekker en het is druk. Kennelijk luncht iedereen in Osaka buiten de deur.
We besluiten door het park naar het kasteel te lopen, dan weten we gelijk de weg voor ons geplande hardlooprondje de volgende morgen. Het kasteel is erg mooi en biedt een leuk uitzicht over de stad. Selfies maken is in. Er zijn zelfs vrouwen die hun mooie kleren aantrekken en alleen op pad gaan, om de hele dag selfies te maken. Hoe ijdel kan je zijn!
Wij doen er ook eentje als we het kasteel uitkomen, tussen 20 chinezen en een paar Europese toeristen, schieten we ons plaatje.
Bij de uitgang worden we aangesproken door een beetje alternatief uitziende Japanse kerel. Het blijkt een schrijver te zijn die zich op zijn manier inzet voor betere mensenrechten in Japan. van het rechtsysteem klopt geen reet, volgens hem. Hij is een keer opgepakt omdat hij iemand geslagen had, die hem eerst had beledigd en had lopen duwen etc., althans dat was zijn verhaal. Gevolg was dat hij 18 dagen in de cel heeft gezeten zonder proces, zonder advocaat. Best een naar verhaal en hij is er duidelijk nog steeds verbolgen over. ” Human rights are more important then sunshine”, ” Without better human rights, Japan is nothing more then a pig farm”, ” You are not aware of this situation in Japan, but coming to Japan is more dangerous then going to the jungle without medicine”. Ik blader wat in zijn boekje, dat geschreven is in het Engels, en zie wat grammaticale foutjes. Dat maakt het eigenlijk geloofwaardiger. Ik besluit zijn boekje, “the short nast journey” te kopen.
We eten ‘s avonds bij een chinees restaurant, dat er tijdens het lunchuur erg druk uitzag. Daarna hangen we wat rond in het park en drinken een biertje op de brug waar iemand met zijn saxofoon staat te oefenen. Allemaal prima!
Wij gaan vroeg slapen en zijn ook weer vroeg op. Tegen 8 uur gaan we richting Nakanoshima park om een rondje hard te lopen. Ik loop het park uit, loop het volgende park door en ga dan de rivier over naar het kasteel. Loop een rondje om het kasteel, waar ook veel ander hardlopers zijn, en loop daarna weer terug, 11 kilometertjes. Het is inmiddels al weer warm, bij vertrek 21 graden en tegen tien uur al 26 graden! In het park staat Nanna op me te wachten, want die is al even klaar met haar rondje van 5km. Ze heeft een flesje water voor me uit de automaat getrokken, de schat! Als we het park uitlopen worden we aangesproken door een groepje. Ze blijken van het bureau voor toerisme en interviewen en fotograferen toeristen in het park vandaag. Er worden wel 80 foto’s van ons gemaakt, ben benieuwd in welk blaadje we terecht komen😉.
Het tweede deel van de ochtend besteden we aan de Umeda Sky Building en de Grand Front shopping mall.
We gaan ‘s middags naar Dotonbori. In de metro staan we te zoeken, ze hebben hier 4 of 5 lijnen, en een ritje plannen met een overstap is best lastig. Een keurige meneer zegt: Can I help you? Euh…Yes, we want to go to Dotonbori. Er volgt een kort gesprekje, hij wijst een station aan op de kaart en we betalen ¥ 280 pp bij de kaartjes automaat. Als ik denk dat we naar het juiste perron gewezen worden heb ik het mis, de beste man gaat met ons mee en gidst ons door het metro stelsel en het drukke stuk van de stad totdat we op Dotonburi street staan. We bedanken hem hartelijk. Hij schudt Nanna de hand en slaat mij lachend op mijn schouder en vertrekt weer. Ongelofelijk, wat een behulpzaamheid!
Dotonbori is massaal druk en het is er veels te heet midden op de dag. Na een uurtje rondsjouwen houden we het voor gezien. Eerst even relaxen op de hotelkamer en ‘s avonds weer terug. Nu zijn de uitbundige reclames van de winkels en restaurants nog mooier. We maken foto’s en lopen rond op zoek naar een geschikt eettentje. Maar we kunnen niet besluiten welke en zo doende komen we terecht bij Gyoza no Osho. Gewoon lekker, gyoza’s en een flinke portie gewokte groenten. Het is een beetje een typische zaak. Open keuken met bar waaraan je zit om te eten en voor je neus wordt er gewokt met de vlam in pan en verder ziet de keuken er niet uit, die tegeltjes etc. mogen wel eens vervangen worden. Maar dat boeit niet, want het eten is prima. Gelukkig zijn we geen vegetariers, want ook de gemengde groetenschotel bevat hier nogal wat spek.
‘s Avonds gaan we nog even naar het Art Box Café. We worden bij binnenkomst super hartelijk begroet door Sako, Kei en Yuki. We bestellen bier en kletsen met de andere gasten. Het lukt weer niet om de aangeboden wijn af te slaan, maar we drinken de pinot noir uit de Loire met smaak. Wat een leuke tent is dit toch. Tegen een uurtje of twaalf is het mooi geweest en gaan we terug naar het hotel, lekker slapen.
De volgende ochtend gaan we naar het Aquarium, het grootste van de wereld zegt men. Het is met de metro prima te doen. Daar aangekomen is het er druk met uitgelaten schoolkinderen, wat een kabaal, maar ook leuk om te zien hoeveel plezier ze hebben. We lopen de verschillende tanks af en het zijn echt prachtige bakken. Bij de grote tank aangekomen zien we al gauw de reuzenhaai traag door de bak zwemmen, imposant gezicht. De route slingert om deze grote tank heen, steeds een verdieping naar beneden en aan de buitenkant zijn nog een paar verschillende bakken, o.a met tropische rif vissen, zeeleeuwen en dolfijnen. Het is een mooi aquarium en best indrukwekkend, maar als je de reuzenhaai en de dolfijnen weglaat is het van hetzelfde kaliber als het Oceanium in Rotterdam.
Als we weer buiten staan maken nog een ritje in het reuzenrad. Dat geeft een leuk uitzicht over de stad en de havens en in de verte zien we Kobe liggen.
Als we terug zijn shoppen we wat rond het station en Nanna koopt 2 manga stripboeken van Oishinbo in een grote winkel in de Avanza building, die helemaal vol staat met alleen maar manga!
We eten tussendoor wat gyoza’s en tataki van bonito bij Chao Chao, aan de overkant van Avanza. Later eten we sushi in het park, wel relaxed, alleen die muggen, pfff….gelukkig hebben we deet bij ons.
‘s Avonds gaan we naar het Art Box Café, om de laatste avond van de vakantie te vieren. En dat lukt, wat een plezier hebben we met de gasten en met Sako-san, Kei-san en Yuki-san! Zij hebben een gezegde in Osaka, “Nandé ànè” (Waarom niet), dat laten ze ons zeggen. En wij laten hen op zijn Rotterdams zeggen “Maakt niet uit, joh!”. Wat een lol!
We drinken nog een bier en dansen op voodoo people van de Prodigy. We willen natuurlijk niet dat deze avond voorbij gaat, maar juist als je plezier hebt gaat de tijd snel. Als ik besef dat de hele reis er bijna op zit en ik zo afscheid moet nemen van deze toffe mensen, wordt ik even emotioneel. Ik lach door mijn tranen heen als we elkaar gedag zeggen.
We hadden gezegd dat ze wel bij ons konden verblijven als ze ooit in Nederland zouden zijn. Nu zeggen we dat vrij makkelijk, maar nu twee dagen later denken we er nog net zo over. Het lijkt ons fantastisch om hen een paar dagen te gast te hebben.
De volgende dag is het naar Tokyo met eigenlijk maar een doel, dat is de ochtend erop het vliegtuig halen naar Nederland.
We lopen in Tokyo nog een keer een rondje om het imperial palace heen. Veel hardlopers, veel politie. Is Akihito thuis of is het code oranje? Op die vraag krijgen we geen antwoord.
Rond 18:30 pakken we de trein naar Narita Airport. Eten, slapen en dan om 9:25 het vliegtuig in!
Althans we dachten dat het avontuur nu wel voorbij was, maar Japan had nog een verrassing voor ons in petto. Als we op de hotelkamer op de 7de verdieping met de koffers aan de slag zijn, voelen we opeens trillingen. Ik zeg: wat is dat? Nanna zegt: Aardbeving! Fuck…wat nu? het gebouw schud hevig en de stalen deuren maken kling-klong geluiden in de kozijnen. Snel naar beneden! Lift….nee de trap! Als we beneden komen is alles al weer rustig. Wij zijn best wel geschrokken, maar de baliemedewerker is gewoon nog op zijn post en zegt: Do not worry, in Japan happens a lot. Pfff…okay. We praten nog even met een Indiër die ook geschrokken is en we beseffen ons weer dat een aardbeving hier bijna nooit ernstige gevolgen heeft en dat is in andere landen wel anders. Het is eigenlijk al de derde aardbeving in de afgelopen 3 weken. Het gebeurt dus inderdaad veel, maar deze duurde vrij lang en was best heftig. Achteraf is blijkt het er een te zijn van 7.8 op de schaal van richter ergens in de zeebodem 850km verderop op 660km diepte. In het restaurant van het hotel nemen we een biertje en eten we wat, effe rustig worden weer.
De volgende ochtend verloopt rustig en zoals gepland. We vliegen via Seoul naar Amsterdam, weer een lange zit, maar wat een droom van een rondreis hebben we erop zitten!
Japan Tips
Wij hadden JR railpassen voor 3 weken. Die kan je alleen in het buitenland via internet bestellen: www.japan-rail-pass.com. Je krijgt dan een voucher toegestuurd die je in Japan op een station bij de JR office om moet laten zetten naar de railpassen. Kost ca. Euro 450,- per persoon, maar dan heb je ook wat, onbeperkt treinen gedurende 3 weken en hier en daar een leuke korting op fietsenhuur oid. Tussen de grote steden kan je rekenen met een gemiddelde snelheid van ca. 200 km/h.
Wat we minder handig geregeld hadden dat we terug ook vanaf Tokyo vlogen. Het is een beetje een gedoe een daar te komen; Narita airport is nog een uur met de trein vanaf Tokyo centraal. Met Korea Airlines kan je makkelijk vanaf een andere stad, bijv. Fukuoka, Kagoshima of Osaka naar Seoul vliegen, daar moet je toch overstappen en het scheelt je een nachtje airport hotel.
Wij hadden verschillende keren fietsen gehuurd. Dat is ons op zich erg goed bevallen. Je bent lekker flexibel en met gemak sneller dan de stadsbus. Het enige probleem is passende fietsen te vinden, als je wat langer bent dan 1,70m. Maar ook een te kleine fiets is naar onze mening vaak beter dan geen fiets. Kosten liggen tussen de 8 en 16 euri per dag per fiets.
Nanna had een WiFi walker gehuurd voor 3 weken bij www.japan-rail-pass.com. Kostte ca. €100,-. Dat lijkt veel maar het heeft ons ook veel opgeleverd. Google maps werkt dan vrijwel overal perfect en allerlei info die je onderweg wil raadplegen heb je onder handbereik op je telefoon of tablet. Ook is het onderweg boeken van hotels etc. gemakkelijk.
Wij hadden geld gewisseld bij het GWK op Schiphol. Dat was een dure grap. Voor €406,- kregen we ¥45000,-, terwijl we ter plaatse voor €375,- ¥50000,- pinden. Pinnen kan er in elk geval op de postkantoren en bij de ATM’s van de Seven-Eleven.
Kagoshima en Beppu
Kumamoto heeft een mooi kasteel waarvoor we een tussenstop maken op weg naar Kagoshima. De gebouwen van Kumamoto castle zijn geheel herbouwd, maar de dikke bomen op de omliggende muren vormen het bewijs dat het hier om een echt oude plek gaat. Het kasteel is zeker de moeite van een bezoekje waard, zie de foto’s hieronder.
In de middag reizen we verder naar Kagoshima, waar we verblijven in hotel Gasthof. Hier is echter weinig Duits aan en wij hadden nog gehoopt op een biergarten, want terrasjes zijn schaars in Japan.
‘s Avonds lopen we naar de kust en zien de vulkaan Sakurajima voor het eerst, deze rookt stevig. Aan de kust is het wat industriëler dan verwacht, havenbedrijven en een ferry-terminal. Er is een soort moderne boulevard neergezet met een voetgangerszone van steigerplanken. het heeft een beetje een foute sfeer, ….Bataviastad op zijn Japans. We eten er in een kitscherig euro/american steak-house een prima biefstukje en lopen daarna terug naar hotel Gasthof.
De volgende dag doen we rustig aan, we zijn een beetje moe na alle indrukken van de voorgaande dagen. Eind van de ochtend gaan we op pad, om een paar fietsen te huren. Dat kan bij de JR office, maar die sturen ons naar een andere fietsenmaker. Dat pakt goed uit, bij Tommi Harrari, krijgen we na enig zoeken twee MTB hybrides mee die passen. Die van mij is een Trek met een frame van 57 cm. Met Nanna’s fiets komt het ook goed als het zadel flink omhoog en een stuk naar achter is gezet. Da’s fijn een fiets die past 😀
We kopen spullen voor de lunch en gaan naar de Sengan-en garden. Dat is nog best even zoeken, we volgen de grote weg, maar bij een tunnel zoeken we de fiets/wandel-route eromheen. Dat lukt niet in een keer we klimmen de verkeerde heuvel op en met uitzicht op de pas loopt de weg dood; terug en opnieuw proberen. We vinden de juiste doorgang en rijden richting de kust en niet veel verder is de Sengan-en garden.
We lopen een flink eind de tuin in en vinden een schitterend picknickplekje bij een mooie vijver. We eten noedels, gegrilde pijlinktvis-reepjes en gemarineerde kippelevertjes en -hartjes. Lekker en super genieten van de mooie plek; voor ons de vijver en achter ons de Sakurajima vulkaan. 
Na de lunch lopen we nog een rondje door de tuin en maken wat foto’s, we zien achterin de tuin zelfs nog even een wild zwijn. Na de tuin doen we een rondje museum, maar die was nogal matig vergeleken met de tuin. Eén oud harnas dat het fotograferen waard is, maar geen serieuze katana te zien, de hele vakantie nog niet overigens, maar hier werden de specialisten opgeleid, dus had ik die zwaarden hier wel verwacht.
We fietsen terug en maken een rondje door de stad. Bij het aquarium kijken we even hoe twee mannen bezig zijn met het trainen van twee dolfijnen in het buitenwater.
‘s Avonds eten we weer eens bij een echte Japanner. Engels wordt er niet gesproken, maar we krijgen wel alle aandacht en met de telefoon en een vertaalprogramma komen we er wel uit. Wulken als amuse, supermooie selected sashimi en daarna nog wat black pork gerechtjes met rijst. Lekker en leuk, ook de gastvrouw doet haar best het ons naar de zin te maken. We krijgen wat kleine “cadeautjes”, zakjes zoutjes, sojasaus in een visvormig flesje en een mini-vlieger. De rekening is wat aan de stevige kant, BTW en service toeslag komen er nog bij. We rekenden op ¥6000,- en het werd ¥8000,-. Ach ja, het eten was goed, gewoon blijven lachen.
De volgende dag pakken we de veerboot naar Sakurasjima en lopen daar eerst een stuk van de lava trail, nou ja trail, als alle fietspaden er bij ons zo bij lagen! We fietsen vervolgens naar de observatory en dat is een hele klim. 7km vol op de pedalen om 375m te stijgen. Gelukkig hebben we fietsen waarmee dit gaat, maar we komen wel zeiknat van het zweet boven. Het observatorium is een betonnen gebouw van 3 verdiepingen met een winkeltje onderin en een omloop boven. Zeg maar een sjieke uitkijkpost, maar meer ook niet. Het is de plek het dichtst bij de vulkaan die je via de weg kan bereiken.
We fietsen weer naar beneden en dat gaat rap zat. We hebben het plan om het eiland rond te fietsen, maar er waait zoveel vulkaanstof rond, dat we het niet meer leuk vinden. Het kraakt tussen onze tanden en waait in onze ogen. We lunchen nog even op een plekje in de schaduw en geven het dan op. Terug naar de boot en dan naar het hotel. Douchen en kleren wassen!
We relaxen even op de kamer en eind van de middag gaan we weer op pad. We fietsen naar het aquarium en zoeken een bankje langs het water en trekken een paar biertjes uit de rugzak. Proost! Terrasjes doen ze hier niet aan, dus dan moeten we er zelf maar wat van maken. Lekker lui chillen in de zeewind. We kletsen nog even met een Amerikaan die een time-lapse van de vulkaan staat te maken, 4 uur opnemen voor 50 seconden film. Dus die had wel tijd voor een praatje!
Dan is het tijd om onze fietsen weer in te leveren. Nanna denkt een aardig shabu-shabu restaurant gevonden te hebben en daar lopen we naar toe. Met het wifi station in de rugzak en google maps op de telefoon is zoeken verleden tijd, werkt supergoed. Na een wandeling van ca 10 minuten lopen we het zaakje binnen en er is slechts 1 tafeltje bezet. We worden gewenkt te gaan zitten en zoeken dus een tafel uit. Tot zover alles prima, maar dan hebben we weer een handgeschreven menukaart en een chefkok/gastheer die geen Engels spreekt. Hij heeft er ook niet zo’n zin in lijkt het. Met wat moeite bestellen we pikante octopus salade, advocado met tonijn en shabu-shabu met black pork. Shabu-shabu is een soort fondue in bouillon in ons geval met wat groenten en plakjes spek. Het is de specialiteit van de streek en op internet lezen we enthousiaste verhalen van mensen uit o.a. Singapore. Wij zijn wat minder enthousiast, gekookt vlees is niet echt ons ding. Uiteindelijk houd je soep over, maar die schijn je dan weer niet op te moeten drinken.
Op de terugweg komen we langs de izakaya vlak bij het station, deze zag er op de heenweg ook al gezellig druk uit, dus we stappen naar binnen en bestellen een biertje. Dan zien we dat ze gewoon in de bar een BBQ aan hebben staan. Ik wordt gelijk enthousiast en bestel met wat hulp van de meneer naast ons gegrilde vissekop van amberjack en een portie zeeslakken. We bestellen er ook sake bij, een lekkere fruitige. We kletsen nog wat met de buurman, die met bewondering volgt hoe ik die vissekop ontleedt en verorber. Hij bestelt voor ons een rijsthapje dat ook op de grill gaat. Lekker allemaal!
De volgende dag gaan we naar de Kaimon dake vulkaan om deze te beklimmen. Daarvoor meten we wel 2 uurtjes met een boemeltreintje, maar het weer is toch matig dus wat geeft het. Aangekomen in Kaimon regent al, dat was pas voorspeld voor het eind van de middag. We zetten toch maar door, lunchen even snel met de meegebrachte sushi bij het station en trekken onze regenkleding aan. Ik trek mijn regenjas weer uit als de klim echt begint. Nat worden doe ik toch wel! Het is immers een klim van een slordige 900 hm. We lopen omhoog door een erg mooi sub-tropisch bos. Varens, mos, struiken en daarboven flinke bomen. Mooi licht. We komen gaandeweg steeds meer groepjes Japanners tegen die op weg zijn naar beneden. Vrijwel allemaal gekleed in een volledige bergsport outfit met regenhoed. Met verbazing/verwondering kijken ze naar mij; ze vinden het maar raar dat ik in die koude regen in een korte broek en t-shirt de berg op loop. Na een goed uur lopen wordt het pad wat lastiger met grote blokken steen. Gelukkig blijft dit vulkanische gesteente lekker stroef als het nat is. Na 2 uur wandelen en klauteren komen we op de top. De vegetatie is veranderd, hier staan alleen nog maar azalea’s en ze bloeien, best mooi. Verder is er nul uitzicht, behalve een perfect grijze lucht. Het waait er behoorlijk en na 5 minuten te zijn geteisterd door horizontale regen, krijg ik het koud en is het hoogste tijd om terug naar beneden te gaan. Da’s even omschakelen. Vooral de houten wiebeltrapjes zijn enge dingen naar beneden. Al lopende komen we er achter dat we waarschijnlijk de trein van 16:48 net gaan missen. We besluiten ons niet te haasten, want veilig beneden komen staat voorop. Toch hebben we aardig de gang erin als we af en toe een groepje inhalen die we op weg naar boven tegenkwamen toen zij al aan de afdaling waren begonnen. Wat me steeds opvalt is hoe makkelijk ze voor je aan de kant gaan, het lijkt wel of het hen een eer is. Steeds “Konnichiwa” als je iemand tegenkomt en “arigatou gosaimasu” als je er voorbij gaat.
De trein missen we op tien minuten, maar een half uur later gaat nog een bus, de volgende trein pas om 19:20. We trekken even wat droge kleren aan onder iemands afdak, want het regent nog steeds. Dan nemen we de bus naar Ibusuki. Daar hebben we een uurtje overstaptijd, mooie gelegenheid om even te eten. We nemen allebei Champon, zo’n lekkere bak noedelsoep met spek en zeevruchten. Daar knappen we van op! In Ibesuki pakken we de trein terug naar Kagoshima, dat duurt een uurtje.
We halen nog wat hapjes bij de supermarkt en op onze kamer is het douchen, eten en dan slapen!
Beppu
Om 10:30 pakken we de trein in Kagoshima en reizen we via Kokura naar Beppu. Beppu is de stad van de onsen, geisers en hellen. Onsen zijn natuurlijk verwarmde baden, hellen zijn bronnen die gekleurd zijn door zwavel en andere zouten die uit de aarde met het water mee omhoog komen.
Wij hebben daar een ryokan geboekt met privé onsen. En wij verheugen ons vooral op die onsen, gezien de stijve beentjes na de activiteit van de afgelopen 2 dagen. We verheugen ons om diezelfde reden wat minder op het zitten bij de lage tafel op de tatami matten.
De ryokan is nog een ritje met de bus, maar dat is allemaal zo gevonden. De man in uniform bij het busstation wijst ons vriendelijk de juiste bus aan.
We checken in en bekijken onze kamer, best mooi allemaal. We kleden ons om en doen even een bakkie thee aan de lage tafel. De vrouw des huizes is ondertussen op zoek naar een kimono in mijn maat. Ze maakt grapjes met me over mijn postuur, maar in zo gebrekkig engels dat ik alleen de strekking mee krijg.
Na de thee lopen wij even Beppu in even een biertje halen en even relaxen bij het voetenbad. Best grappig en een leuke plek om in contact te komen met andere voetenbadgasten. We maken wat foto’s en lachen met elkaar omdat het stoombad zo verschrikkelijk heet is dat je denkt dat je huid eraf komt.
Tegen etenstijd gaan we terug naar onze kamer en kleden ons om in onze kimono’s. Er blijkt een misverstandje, het eten wordt niet boven geserveerd aan onze lage tafel, maar beneden aan de grote tafel. Daar zijn we niet rouwig om. Het eten is geweldig, overvloedig en ziet er ook nog eens prachtig uit. Samen met het Poolse stel, dat ook erg van het eten geniet, heben we het reuze naar onze zin.
Na het eten is het tijd voor de onsen. Zo dat bad is heet! Na er flink wat koud water bijgedaan te hebben gaat het. Af en toe even koud douchen en even afkoelen. Natuurlijk hoort daar een sakeetje bij en die haal ik dus nog even uit onze kamer.Na een uurtje of zo, zijn we hartstikke rozig en gaan we lekker slapen.
We worden veels te vroeg wakker, want de zon gaat om 4uur al op hier en de verduistering is zo goed als afwezig. We proberen het wat te rekken, maar om zeven uur zijn we buiten. Ontbijt halen en even een parkje opzoeken. We beginnen dus ook strak om acht uur aan het rondje hellen, de toeristische attractie van Beppu. Zie foto’s. Tegen de middag hebben we ze allemaal afgelopen en gaan we op zoek naar een lunch tentje in de buurt van het station. Dat wordt een ietwat aftands uitziend ramenzaakje, maar het eten is er prima en er komen veel lokalen eten, da’s altijd leuk.
‘s Middags lopen we nog even door wat warenhuizen heen en chillen we in het park bij de zee. Lekker relaxed.
‘s Avonds zijn we de enige gasten in de ryokan, dat vinden ongelofelijk. Voor de rest verloopt het precies zo als gisteren. Het eten is niet veel anders, maar daar hadden we eigenlijk ook op gehoopt 😊.
Na het eten weer lekker badderen en daarna slapen!
De volgende ochtend betalen we en nemen hartelijk afscheid van onze gastvrouw.
Wij kunnen ryokan “Onsenkaku” van harte aanbevelen.
Fukuoka
Als ik dit schrijf zijn we onderweg met de trein van Fukuoka naar Kumamoto en Kagoshima. We hebben nu een paar keer met de trein gereisd en met de Sinkansen is het een feestje. Zeker als je de NS gewend bent. De treinen zijn mooi ontworpen en luxe uitgerust. O.a. met zeer nette toiletgroep en als man kan je er ook gewoon staand plassen, omdat ze een fatsoenlijk urinoir hebben. We reserveren altijd een stoel bij de JR office, dan weten we zeker dat we een plekje hebben voor onszelf en onze bagage. En het is natuurlijk een mooie check of je reisplan klopt. Okay er is wat onnodige bureaucratie. Als je naar het perron gaat moet je door poortjes en moeten we onze JR passen laten zien, in de trein controleert de conducteur de kaartjes en als we het station verlaten moeten we weer onze passen laten zien en meestal nog onze paspoorten. Dat mag allemaal wel ietsje minder, maar de snelheid en stiptheid zijn echt geweldig. In de vorige rit reden we 661km in 3uur en 18minuten en dat was inclusief een overstap van ca. 30minuten. Nanna las in een Japanse reisgids dat de gemiddelde vertraging over de afgelopen 20 jaar van alle Sinkansen treinen 18 seconden bedraagt. Ik zou deze KPI van de NS wel eens willen weten, haha, ik denk dat ze het schaamrood op de kaken krijgen als ze hun getal van de intercity’s ernaast moeten zetten. Het lijkt me sowieso een goeie, als de voltallige NS eens een weekje stage zou lopen in Japan.
In Fukuoka zijn we dus vrij vlot. Ook hier hebben ze een gigantisch station met een wereld aan warenhuizen eromheen. We hebben wat moeite om ons te oriënteren, maar we vinden de “?”balie en krijgen een engelstalige stadsplattegrond mee. Hierop vinden we ons hotel en daar stappen na 5 minuutjes lopen tegen 15uur binnen. We hebben een wat grotere hotelkamer met 2 grote bedden, da’s wel lekker naar het bekrompen gedoe op de te kleine hotelkamers met een iets te klein 2-persoons bed.
Tegen de avond gaan we de stad in, we lopen via Canal City naar het centrum. Het is gelijk al leuk; Canal City is qua architectuur best geinig en veel kleurijker en groener dan die glazen blokkendozen van de bij ons zo geroemde Koolhaas.
Even verderop bij de brug staan verschillende kraampjes met BBQ of Ramen. Ze zijn net aan het opstarten, dus wij lopen door op zoek naar iets Japans, want Frans/Europese restaurants, pizza-, grill- en foute hamburgertenten zat. In een straatje parallel aan de hoofdstraat zijn verschillende Chinees of Japans uitziende restaurantjes We zoeken wat uit wat volgens ons erg authentiek is. Het is een soort open keuken met een bar eromheen en een stevige Japanner die alles alleen doet: koken, bedienen, bier tappen, kletsen, afrekenen. Dat wordt lachen denken we. Nanna heeft veel moeite met de kaart, want die is handgeschreven in het katakana. Dan maar even vragen, in moeizaam Engels zegt hij dat hij pasta en pizza heeft. Oh jee, het is geen Japanner maar een Italiaan. We twijfelen vertrekken, of blijven. We blijven en er komt ergens toch nog en kaart vandaan met wat engelse woorden erbij geschreven. De vis wordt uitgelegd met een fotoboekje en wij weten wat we gaan eten. Tai, ofwel Sea Bream met tomatensaus en groene asperges en pasta nero met inktvis. Het eten is top en smaakt Italiaans! Eigenlijk beter nog met veel unami en een goede balans tussen zoute en minder zoute onderdelen bij het sea bream gerechtje.
We drinken er een biertje bij want de wijnkaart is geen beginnen aan, hoewel de andere gasten juist wel wijn drinken.
Na het eten rekenen we een redelijk bedrag af, bedanken we de chef en lopen we lachend de zaak uit.
Op de terugweg naar het hotel is het inmiddels gezellig druk bij de kraampjes op de brug er staan zelfs mensen in de rij te wachten op een plekje. Dat vinden wij wat te veel moeite en bovendien is het inmiddels tamelijk fris, maar ik had nog wel een gaatje over voor een spiesje met het en of ander. Dan maar even langs bij onze favoriete fastfood keten Gyoza no Osho voor een portie Gyoza en een biertje. Nanna heeft wat te opzichtig sjans met een dronken gast, maar die wordt gelijk gecorrigeerd door zijn vrouw, haha.
De volgende morgen gaan we op zoek naar een paar huurfietsen. Bij de eerste zaak hebben ze geen huurfietsen waar we met enig fatsoen op passen, veels te klein. We lopen naar de volgende zaak een half uurtje verderop. Die hebben de hele winkel vol hangen met allemaal hippe karretjes, singel speed, city racers en serieuze racefietsen, dus dat moet goed komen denk ik. Alleen die verhuren ze niet, wel wat aftandse elektro-vouwfietsen. Da’s niks, “without battery please”! Na wat gedoe komt er ergens een oranje afgetrapte stadsfiets vandaan, beetje aan de kleine kant maar het proberen waard. Hij staat echter nog op slot. “Can we try, please” Dat gaat niet gebeuren. Hij zegt “no try”, ik zeg “good bye”. Balen, we lopen al een uur in de stad en nog geen fietsen. Bij het hotel hadden we een foldertje gekregen, die maar eens bellen. Na een gesprek in het Engels wat goed verliep had ik er wel vertrouwen in dat het goed ging komen. Deze man zou twee grote fietsen brengen naar ons hotel. Weer mis, mooie MTB hybrides, maar eentje 17″ en de ander 15″! Ik probeer er een, maar voel me net een beer in het circus. Daichi zegt dat ie niet groter heeft van dit type. Okay dan maar mee in zijn busje en iets uitzoeken. Uiteindelijk lukt het, al blijven het te kleine fietsen.
We fietsen naar Horori park, daar in de buurt is ook een markt met curiosa en eettentjes. Het is er erg druk, we krijgen hulp van een mevrouw in uniform bij het parkeren van de fietsen in de bicycle parking. Maar we blijven niet lang op de markt, beetje een rommeltje en echt te druk. We fietsen Horori park in en ontdekken het hardlooprondje van 2000m dat veel gebruikt wordt. Dan fietsen we over de dam midden door de grote vijver. Nou ja dam, het is meer een smalle parkstrook met dennenbomen en hier en daar wat bankjes. Er zijn wat mannen met radiografisch bestuurbare zeilbootjes aan het varen. Leuk, ik stop en kijk er naar. Ik wordt gelijk begroet met konnichiwa, please to meet you. Ik lach terug en zeg konnichiwa en buig even. Een van de mannen zet zijn bootje in het water en zegt: you want to play? Ja natuurlijk wil ik dat. Hij legt mij even de controls uit en ik vaar met zijn boot. Zeilen kan ik en dat zag hij ook gelijk. Alleen probeer dat ding maar eens op koers te houden als je aan de wind vaart en niet voelt wat de boot doet. Ik vaar wat heen en weer en probeer wat rond de boeien te varen dat gaat redelijk, we hebben plezier. Na een minuut of 10 geef ik de zender terug en bedankt hem hartelijk “Arigatou gozoimasu!”
We kijken nog even als zij een wedstrijdje doen over twee rondes. Lachen hoor, wat kijken ze opeens serieus. De man die mij zijn bootje liet proberen wordt tweede, maar degene die wint heeft een boot die wel anderhalf keer zo groot is. Als ze gefinished zijn vertrekken we, we groeten en fietsen weg. Op zoek naar een eetgelegenheid. Die vinden we netbuiten het park, een chinees restaurant. Nanna neemt gebakken noedels met groenten en zeevruchten, lekker en prima voor lunch. Ik bestel Champon, chinese noedel soep, met veel groenten, spek en zeevruchten, echt lekker en een giga portie.
Na de lunch fietsen we naar de kust en kijken wat daar te doen is. Bij een riviermonding waar ca. 20 cm water staat wordt door heel veel mensen op kokkels gevist. Graven met een soort harkje en iedereen heeft toch wel een emmertje vol. Het lijkt de favoriete zondagmiddag-bezigheid voor de hele familie.
Op de terugweg pakken we nog even een terrasje langs het strand. Wel grappig Nanna fotografeert een te ingepakte Japanse vrouw en een minuut later staat die vrouw een foto van ons te maken.
‘s Avonds eten we bij een echte Japanner, Hakata Motsunabe. Sashimi van vis met wasabi en sashimi van paardenvlees met gember. Rauw paardenvlees is nieuw voor ons, maar het smaakt verrukkelijk. Ik wist niet dat er zulk mooi en vet vlees aan een paard zat.
En we nemen de plaatselijke specialiteit: hot pot op basis van bouillon van de dikke darm van een koe, gelukkig is het een stuk smakelijker dan het klinkt.
De volgende ochtend is het regenachtig weer zoals voorspeld, maar wij gaan toch maar even hardlopen in Horori park. Prima temperatuurtje en leuke omgeving met andere lopers. We lopen het rondje van 2000m. Als ik er bijna 6km op heb zitten haal ik Nanna in. Samen lopen we verder totdat Nanna ook 6km heeft gelopen. Tijd voor een foto, want PR! 😀
Inmiddels begint het steeds harder te regen en op de terugweg worden we zeiknat. Dus tijd om te douchen en onze sportkleren te wassen.
De rest van de dag besteden we aan shoppen in de warenhuizen in en om het station. Het is echt gigantisch groot het hele ding telt elf verdiepingen. De eerste twee zijn vooral restaurants en foodcourt, daarboven winkels met kleding, hobbyspullen, mega boekenzaak etc. vanaf de negende weer restaurants en dan vooral de wat sjiekere. Bovenop is een daktuin/terras, leuk aangelegd met mooi uitzicht over de stad.
Hoe groot het foodcourt is komen we pas echt achter als we niet de roltrap maar de lift naar beneden nemen. We komen terecht in een ander gedeelte en zijn even verdwaald. Wel spotten we nog even wat exorbitant geprijsde fruitschalen en een mango van 11000Yen/ 85euro.
Met wat zoekwerk, verdiepinkje omhoog, verdiepinkje omlaag, komen we weer in het voor ons bekende gedeelte terecht. Het is inmiddels tegen vijven en we nemen een biertje in de Izakaya/kroeg. Het is maandagmiddag en het is er gewoon druk. Veel Japanners gaan na het werk nog even wat drinken met collega’s en eten er dan ook wat bij. Hier staat dan ook 6 man achter de bar, waarvan er 4 aan het koken zijn.
Hoewel het gezellig is vertrekken we op tijd en eten we op de hotelkamer van de lekkere dingen die we in het foodcourt hebben gekocht.
De volgende dag fietsen we naar de dierentuin en botanical garden. Het is even zoeken als de weg de bult op slingert, maar we vinden de westingang van de dierentuin. Het is een beetje een zielige bedoening. Veel kleine hokken in het oude gedeelte. Het nieuwe gedeelte ziet er mooi uit maar ook hier zitten dieren vaak alleen. De botanische tuin is leuk en deels gevuld met pick-nickende schoolklasjes.
Wij hadden met de overgebleven spullen van gisteravond en nog wat makreel sushi van de Foodcourt een rugzakje mee voor de lunch. We vinden dat we al op die Japanners beginnen te lijken, als we ook een plekje zoeken in de schaduw om te eten.
Na de lunch lopen we door de tuin en het kassencomplex met een mooie orchideeën-vezameling. Wat in de kas weer opvalt is dat er verschillende klimaatzones zijn. Doen ze goed, toch haalt deze tuin het niet helemaal bij die van Kyoto.We beklimmen nog even de uitkijktoren vlak bij de west gate van de dierentuin en hebben een mooi uitzicht over de stad.
Daarna gaan we weer richting Horori park, om de ruïnes te bezoeken en de Japanse tuin. Vooral de Japanse tuin is echt de moeite waard, prachtig nu de Azalea’s in bloei staan.
In Horori park gaan we nog even op de dam zitten om wat te eten en even te chillen. Aan de overkant komt steeds een Afrikaanse man voorbij rennen. Lang, dun, blauw pakje en grote fluo gele schoenen, Maar we zijn vooral onder de indruk van zijn loopstijl en zijn snelheid; zelfs fietsen haalt hij in. Als hij voor de derde keer langskomt, klokt Nanna hem. Hij loopt het rondje van 2000m in 5:56!!
We fietsen nog naar Nishi park, een groene heuvel midden in de stad met een tempel/shrine bovenop. Wel leuk, maar niet echt bijzonder. We gaan op weg naar de kust/havens en maken nog wat leuke foto’s.
Hier zou ook een straat met eet-kraampjes moeten zijn. Het blijken allemaal ramen-zaakjes en er gebeurt nog niks behalve wat voorbereidend werk. Even verderop vinden we een sushi restaurant met een lopende band, moet je ook een keer gedaan hebben, dus die wordt het. De sushi is echt goed. Er komen bordjes voorbij met twee stuks erop vanaf 100Yen. De wasabi zit er meestal al op en de vis is spartel vers. Tonijn, zalm, dorade, inktvis, makreel en zeebaars. Lekker! 😄
Rond acht uur zijn we weer in Hotel Green ANNEX bij het station. Lekker douchen en omkleden, want we gaan het hier nog even afsluiten in de Izakaya. Het is er deze dinsdagavond echt druk. We vinden iets van een plekje op de hoek van de bar, maar even later krijgen we een betere plek aangewezen aan een lange tafel. We zitten naast twee Japanse jonge dames, Yoko en Yumi, en er komt iets van een gesprek op gang. Eerst heel voorzichtig, maar al doende met Engels, Japans, handen en voeten en foto’s wordt het toch gezellig. Zij zijn morgen vrij, dus we nemen er nog een en er mengen zich nog wat meer mensen die ook aan tafel zitten in het gesprek. Tegen twaalf uur worden we de tent uitgebonjourd. En we nemen afscheid met handenschudden en hier en daar een knuffel. Top-avond!
De 4 dagen in Fukuoka zijn omgevlogen; wat een leuke stad.
Kyoto
Kyoto 13 mei-16 mei.
Na een geslaagde hardloopsessie in de ochtend uitgecheckt bij het hotel en voor het eerst de Sinkansen genomen. Het valt op dat het ‘s ochtends al snel warm wordt; de tijd op de dag scheelt wel 2 uur vergeleken met NL. Het is hier immers ook al weer donker rond half acht. Tegen tienen sjouwen we dus in de warmte onze bagage naar het station en het voelt alsof het midden op de dag is. Om 10:33 vertrekken we naar Kyoto onderweg hebben we nog even mooi uitzicht op mount Fuji. De treinen zijn luxe uitgerust met banken die je kan draaien. heel handig, je rijdt in principe altijd vooruit, maar als je met zijn vieren bent, dan draai je gewoon een bank om als je dat gezellig vindt.
Kyoto heeft echt een mega station. Eronder zit ook nog eens een giga warenhuis complex. Maar ons hotel is zo gevonden ca. 600 meter verderop. Beetje smaak-nog-kraak buurt, maar betaalbaar en vrij centraal gelegen. De hotelkamer is weer erg klein en de badkamer is zoals je dat zou verwachten in de hut van een veerboot, maar wel airco op de kamer, een douche waar voldoende warm water uit komt en een toilet met verwarmde bril en ingebouwde douche met straal- en temperatuurregeling; dat dan weer wel.
We lopen terug richting het station en verkennen de buurt een beetje we vinden onderin het Avanti warenhuis een stuk of tien restaurants bij elkaar. We vinden er ook een prima niks aan de hand kroegje waar we voor 350 yen een halve liter bier kunnen krijgen. Volgens het bord buiten is het happy hour, toch zijn wij de enige bierdrinkers.
Tegen 4 uur gaan we terug naar het hotel en relaxen eerst even op de kamer en trekken fatsoenlijke kleren aan, want we hebben afgesproken om bij een Japans met gezin te gaan eten. We moeten om zes uur bij station Saiin zijn. We besluiten er naar toe te lopen, een stukkie van ca. 4,5km, en mikken erop er kwart voor zes te zijn. Iets eerder dus als de afgesproken tijd want zo schijnt dat te horen hier. Het leuke van lopen is dat je ook een indruk krijgt van de niet toeristische stukken van de stad. Parkjes, woonwijken met gewone winkels etc. De laatste kilometers lopen we door een doolhof van smalle straatjes met kleine huisjes. Gelukkig heeft Nanna Google Maps aanstaan < WiFi station zit in de tas>. Bij het station aangekomen zijn we keurig op tijd en zij ook, het werkt dus echt zo.
Zij zijn met zijn viertjes met een baby van 6 maanden en een jongen van 4. Al gauw blijkt dat het Engels van onze gastheer wat tegenvalt en bij onze gastvrouw het Engels vrijwel nihil is. Dan maar vriendelijk blijven lachen en een beetje simpel gesprekje voeren. Hij is kok in een Japans Kaiseki restaurant in Kyoto, zij zorgt voor het huis en de kinderen. Hun huis is splinternieuw alsof het vorige week is neergezet. Wel precies even klein als de rest van de huizen. We eten do-it your-self sushi met wat koolsalade en gefermenteerde soja-bonen voor de liefhebbers. Best lekker, maar ik had er iets meer van verwacht. Het gesprek blijft moeizaam, maar goed we komen wel een paar dingetjes aan de weet. Hij is net als de meeste Japanners 1 dag per week vrij en ze hebben 2 keer per jaar een week vakantie. Niks om jaloers op te zijn vinden wij.
Tegen half negen nemen we afscheid en lopen we richting station. We willen nog even ergens een biertje halen. Dat wordt weer in het kroegje onderin het Avanti warenhuis, want cafés zoals wij die kennen heb je bijna nergens, blijkt. Nu is het er wel wat drukker, gezellig!
De volgende ochtend ontbijten we op de kamer met wat spulletjes die we ‘s avonds gekocht hebben. O.a onigiri, een grote driehoekige sushi. Dan nemen we de bus naar de gouden tempel. Dat blijkt wel even een ritje, ruim een uur en de kortste weg is minder dan 10km. Maar goed we komen er. En hoewel het er druk is hebben we binnen 5 minuten 2 kaartjes en lopen we naar binnen. Het is er prachtig. Tuin, vijver en gouden tempel staan daar in een voorbeeldige harmonie. Langs de randen van de vijver staan bloeiende irissen in het water. We zijn heel even stil en beginnen dan foto’s te schieten.
We wandelen door de rest van het tempelcomplex wat erg mooi is maar niet zo groot. We werden aangesproken door een middelbare man die een groepje schoolmeisjes begeleiden. Zij hadden een schoolopdrachtje voor het vak Engels en wij waren de uitgekozen “slachtoffers”. Na hun vragenlijstje te hebben beantwoord, waar we vandaan komen, wat de grootste verschillen zijn tussen Nederland en Japan, wat we leuk vinden aan Japan etc. krijgen we 3 A4-tjes kado met knip en plakwerk over Japanse cultuur dingetjes. Te schattig gewoon!
Na de tempel pakken we de bus naar Nishiki market. Weer een lange rit en tijdens het rijden komen we erachter dat Ryoanji tempel vlak bij de gouden tempel is. Dat is jammer want ik wilde graag naar die oude zen tuin toe. Maar goed nu eerst de markt. We lopen erheen via een flink stuk overdekt winkelcentrum, erg mooi allemaal. De Nishiki market is een heel smal straatje vol met winkeltjes gericht op Japanse specialiteiten: vis, schelpdieren, gemarineerde en geroosterde vlees of vis dingetjes, ingemaakte groenten, etc.
We nemen ieder een octopus op een stokje, omdat het er als een soort lolly zo grappig uitziet. Het smaakt erg zoet van de marinade, best lekker.
Als we uitgekeken zijn zoeken we vlak bij een leuk restaurantje voor lunch en die vinden we. Ze hebben de Brecker Brothers op staan, da’s onverwacht, dan hebben ze zeker een chefkok met goede muzieksmaak. We bestellen allebei een simpel lunch menuutje, ik met kip en Nanna met bief. Erbij bestellen we een sashimi salade en die is erg smakelijk.
Na de lunch besluiten op zoek te gaan naar een fietsenverhuur, want de bus hier is niet ons ding. Dat pakt goed uit we voelen ons vrij en blij en vol energie als we langs de rivier fietsen op weg naar de Botanische tuinen ca. 10 km verderop. Wij slechten die afstand mede door een geweldige meewind in een half uurtje terwijl we genieten van de omgeving.
De botanische tuinen zijn groots. Geweldig kassencomplex met verschillende klimaatzones. We zien cacao, vanille en andere orchideeën uit het regenwoud maar ook edelweiss staat er in de koude kamer fier te bloeien.
Buiten is een kersentuin, die helaas al een poosje is uitgebloeid, maar de rest van de tuin maakt veel goed. Het is er mooi en rustig en we wandelen er nog een uurtje rond, pas bij de rozentuin die volop in bloei staat komen we weer veel andere bezoekers tegen.
Inmiddels is het 5 uur en gaan wij op zoek naar een terrasje, want hoogste tijd om alles even te laten bezinken met een biertje. Langs de rivier fietsen we richting Gion, de oude traditionele wijk, waar we veel terrassen langs het water hebben gezien. Het zijn echter allemaal restaurants die nog niet open zijn en bovendien prijzen rekenen waar wij geen zin in hebben. Als we borden tegen komen met op het terras moet je verplicht het menu van 6500yen nemen, “we did not hear only drink”, geven we het op. We lopen er rond op zoek naar een barretje, maar die zijn ook hier schaars. Wel is het een mooi buurtje om te bekijken en er komen af en toe een paar Geisha’s langs lopen, prachtig.
We vinden uiteindelijk een barretje wat er op het oog leuk uitziet bestellen een biertje en ik neem er nog een ook al zijn ze twee keer zo duur als elders. Als we afrekenen zet de klojo achter de bar ook nog 500yen service kosten op de rekening. Ik betaal en na hem in twee talen voor rotte vis uitgemaakt te hebben verlaten we zijn zaak. Tot zo ver Gion, je moet er kijken, kijken en vooral niks kopen.
We fietsen naar Avanti en eten er ramen noodles met wat gyoza. Natuurlijk daarna naar ons niks aan de hand barretje voor nog een biertje 
Vandaag staat de rode tempel aka Fushimi Inari Shrine op het programma. We vertrekken lekker vroeg met de fietsjes en in no time staan we aan de poort. Fietsen keurig op de bicycle parking gezet en we lopen de eerste trappen op. Eerst langs de hoofdgebouwen en dan onder de poortjes door. En die poortjes gaan door totdat we na een km of twee boven zijn. Een poortje neerzetten of ophangen bij een tempel met een goede wens voor iets of iemand is hier de gedachte en een beetje geld betalen maakt de kans groter dat die wens ook uitkomt. Ik vind het een mooi idee.
Als we boven zijn besluiten we door te lopen naar de Sennyu-ji tempel. Het pas voert steil naar beneden door het bos, lekker koel. We genieten onderweg van het uitzicht over Kyoto en de prachtige vlinders die hier rondvliegen. Bij de tempel aangekomen bekijken we het van een afstandje het is er doodstil. En er lijkt niemand te zijn, er is dan toch iemand en die ziet ons schuchter rondhangen bij het hek. Hij wenkt ons verder te komen. Daarop stappen wij langs/over het hek en lopen zo het tempel complex binnen. Verderop moeten we toch nog even betalen, 500yen p.p., dat vinden we nu weer een prima bedragje. Wr lopen naar de Butsu-den waar de Buddha-triad staat. 3 Buddha’s voor vrede en geluk voor de mensheid in het verleden, heden en in de toekomst. Als we naar binnengaan mogen onze schoenen aan blijven van de suppoost. Het is een mooie opstelling van de 3 gouden Buddha’s zittend op een lotus, iets meer ingetogen dan in Thailand of Sri-Lanka. Het raakt me wel. Bidden doe ik niet vaak maar mijn gedachten zijn even bij hen die het nodig hebben en bij Nepal.
We bekijken nog wat meer van het complex en er zijn wat ceremonies aan de gang waardoor we niet overal bij mogen. Ook prima, genoeg te zien. We besluiten dezelfde weg terug te nemen over het steile pad door het bos en dan terug naar beneden door de oranje poortjes. Daar werken we ons een weg door de menigte die nu op gang is gekomen en vooral naar boven wil.
Beneden aangekomen pakken we de fietsen en rijden we naar de Ryoan-ji tempel, de oude zen tuin uit de 16de eeuw. Dat is helemaal aan de andere kant van de stad, maar met een klein uurtje zijn we er.
Wederom een mooi complex, de foto’s spreken voor zich denk ik. 
Dan is het echt tijd om naar het hotel te gaan, effe douchen, relaxen en omkleden. ‘s Avonds eten we bij Gyoza no Osho, een soort fast food Chinees. Het is een populaire tent met een grote bar waaraan je eet. Wij moeten wachten totdat er plek vrij is. En dan kunnen wij ook aan de gyoza’s! Erbij bestellen we wat gebakken rijst en twee groenten dishes. Wat een tempo! Binnen 5 minuten hebben we de eerste gerechten al en de taprobot zorgt voor 2 perfect getapte halve liters Asahi. Het eten is er prima en het is een komen en gaan van eters, alleen of met een groepje. Binnen een half uurtje zijn we dan ook weer weg.
We sluiten de avond af op de vaste plek bij Avanti, om de volgende dag te vertrekken naar Fukuoka.
Tokyo
Na een best pittige reis van ca. 22 uur aangekomen bij ons Pearl Yaesu Hotel in Tokyo op loopafstand van het Centraal Station. nog even een rondje door de buurt gemaakt, maar het is na elven en bijna alles is al dicht en wij zijn eigenlijk wel aan een nachtje slapen toe.
De volgende morgen redelijk fris opgestaan en tegen half acht op pad gegaan naar de vismarkt Tsukiji, een wandelingetje van ca. 20 minuten. Eerst komen we op de buitenmarkt, dit deel is niet zo zeer een visafslag maar meer een buurtje met veel viswinkeltjes en restaurantjes. De vis ziet er hier fanastisch uit en hier en daar staat de bbq al aan. We kunnen het niet laten en om 8:15 hebben we twee gegrilde St.Jacobsschelpen besteld besprenkeld met wat sojasaus en sake. Ze worden nog even opgestookt met twee gasbranders, ondanks het tijdstip een traktatie! Maar natuurlijk niet echt een ontbijt, dus na een half uurtje kuieren nog maaar een restaurantje op gezocht voor “Kaisen Don”, een kom rijst met daar bovenop Sashimi.
Daarna even naar de echte vismarkt. dit is een wat industriëler gedeelte. Gemotoriseerde karretjes en busjes rijden af en aan; effe opletten dus! Wel heel gaaf, onzettend groot en toch per visboer bekeken best kleinschalig. Maar alles is er: van verse moten tonijn, van welk stuk je maar wilt, tot de meest exotische schelpen en kreeftachtigen, zoals de Peacock Mantis Shrimp.
Hierna even wat rustigers opgezocht, het park Hamarikyu Garden is praktisch om de hoek. Leuk park om even doorheen te lopen maar niet echt groots. Wel gaat vanaf hier de waterbus naar o.a. de SkyTree. Leuk boottochtje voor ca. ¥600,- p.p. Zit je een half uurtje op het water en vaar je dwars door Tokyo. Bij de uitstap blijkt de Senso-ji tempel erg dicht bij te zijn, dus die pakken we even mee.
Het is bewolkt weer en hadden al besloten niet de SkyTree op te gaan, maar even de omringende malls te bekijken. Daar aangekomen blijkt de SkyTree zelfs dicht in verband met de naderende typhoon. De warenhuizen zijn wel grappig, maar niet echt ons ding. We gaan nog even naar het aquarium, da’s best leuk maar een duur uitje van ongeveen €18,- p.p. Het is een druk bezochte attractie waar de Humbolt pinguïns elke dag meerdere malen een lichtshow met muziek ondergaan. Wij hadden wat meer diversiteit verwacht.
In de loop van de middag kickt de jetlag in en gaan we nog “even” terug naar het hotel. Dat loopt uit op een middag dutje van 3 uur! Na 19 uur zijn we pas weer op pad. De typhoon trek over en dat betekende wat wind en wat warme regen, het is nog steeds dik boven de 20 graden. We zoeken een restaurantje in de buurt en onderin een warenhuis blijken ze meerdere restaurants te hebben, best handig. Wij komen bij een Koreaans tentje terecht dat vertaald “Het Pittige Varken ” heet. Gastvrij worden we ontvangen door de niet-engels sprekende ober. Ja, Birru begrijpt hij wel en verder, lang leve het foto-menu. Nanna neemt Bibimbap en koude soba noodles en Mathieu neemt gegrild varkensvlees met rijst. Best lekker allemaal en betaalbaar.
Als we vertrekken regent het pijpenstelen. We besluiten een biertje te doen bij de Belgische kroeg vlak bij de roltrap. Dat was grappig een Japanse die een Hoegaarden tapt en het juiste glas bij de Westmalle Dubbel zoekt. Afrekenen was ook grappig, nu lachten zij weer. Goeie les: westerse zaken moet je thuis aanschaffen, dus wij gingen lokaal verder deze avond. Leuk Takoyaki-zaakje gevonden met Suntory biertjes voor een normale prijs. Na een paar biertjes willen wat Jappaners wel even met ons kletsen; spraakwater lest de dorst en da’s in Tokyo niet anders.
Even na elf uur liggen we in bed, mooie tijd na zo’n dag! Om kwart over zes word ik wakker geschud. Er is iets aan de hand en Nanna lijkt een beetje in paniek. Het blijkt een aardbeving te zijn geweest, 6.8 op de schaal van Richter, ergens vlak bij Fukushima. Nanna werd wakker van de trillingen en het kraken van het gebouw. Ik sliep, dus nergens last van. Wel een beetje vreemde gewaarwording. Via nieuwssites komen we er achter dat er verder niks is gebeurd, gelukkig. Wat een verschil met een land als Nepal. We hopen overigens van harte dat de mensen daar gespaard blijven van nog meer ongeluk.
We zijn dus vroeg wakker. Op het programma staat een rondje hardlopen rond het Imperial Palace en daarna vertrek naar Kyoto. Het is even zoeken naar “het rondje”, maar daar aangekomen wijzen de andere hardlopers ons de weg. Ik word zelfs regelmatig ingehaald! Het is best en mooie ronde en er zijn verschillende plekken met een klein parkje met bankjes en een waterkraan. Nanna loopt er voor het eerst 5km aan één stuk. Echt een mijlpaal als je begint met hardlopen en wat een plek om dat te doen!
Terug naar het hotel, inpakken en wegwezen. Even na half elf zitten we in de Shinkansen naar Kyoto.
Foto’s
Bekijk onze foto’s in deze diavoorstelling.
Dag 23: Colombo, de laatste dag
Vandaag is het tijd om de koffers weer in te pakken en te vertrekken richting Colombo. Kumar staat ons om 10.15 op te wachten. We checken snel uit en bedanken nog voor de hulp die we gekregen hebben met het uitprinten van de e-tickets. Vervolgens rijden we in ruim 2 uur naar Colombo. Op de heenweg stoppen we even voor thee bij Kumar thuis. Kumar is blij z’n vrouw en kleinkinderen te zien, want die heeft hij de afgelopen 3 weken moeten missen.
Na de thee rijdt Kumar ons langs verschillende bezienswaardigheden in de stad, o.a. Het nieuwe Lotus theater en het Witte Huis.
We gaan de vroege middag spits vermijden door tussen 12:30 en 14:30 te shoppen bij Odel en lunchen voor de verandering op de fastfoodplaza bij het warenhuis.
Daarna gaan we naar Barefoot, een winkel waar Nanna over heeft gelezen. Het is inderdaad een leuke zaak met veel mooie stoffen, decoratieve snuisterijen en een theeschenkerij. De prijzen liggen behoorlijk hoger dan bij Odel, je ziet hier dan ook geen Srilankanen. Natuurlijk moeten we nog even langs een gewone supermarkt voor arrack en pickles. Als we uitgeshopt zijn gaan we naar Kumar’s huis, waar zijn vrouw een diner voor ons klaar maakt. We zetten tijdens de thee een fles arrack op tafel met een mooie fooi voor Kumar, die veel te druk is met zijn kleinkinderen. Natuurlijk neemt hij het tussendoor wel in ontvangst.
Het regent dat het giet, maar we maken het gezellig onder het afdak op het dakterras op de bovenste verdieping. De zoon van Kumar heeft beloofd om ons naar het vliegveld te rijden, dus Kumar drinkt ook een drankje mee. Uiteraard eten we rijst met curry van gedroogde vis, maniok en jackfruit. Ze zijn even het bestek vergeten en Mathieu eet rustig verder met z’n rechterhand. Bij elk bord staat keurig een schaaltje water met citroen, dus het zal wel zo horen. Kumar merkt echter de vergissing snel op en regelt bestek voor ons. Is toch handiger.
Rond een uurtje 11 is het tijd om te vertrekken richting vliegveld. Het afscheid is zeer hartelijk.
Ons vliegtuig vertrekt om 2.55 en dan is onze vakantie weer voorbij……..
Dag 22: Hikkaduwa
We vertrekken na het ontbijt naar Hikkaduwa, dit is vanaf Induruwa ongeveer 35 km langs de kust naar het zuiden. We willen een snorkeltripje maken en Kumar gaat het regelen bij Deep Blue Diving. We willen een motorboot met iemand erop die de hele tijd bij ons blijft. Dat lijkt even lastig, hun voorstel om ons bij het rif te droppen en ons na 2 of 3 uur weer op te halen wijzen we met grote afkeur af. We kennen de situatie niet en bovendien veiligheid eerst!
Na wat heen en weer gepraat gaat het toch gebeuren. Wij lopen via Mama’s naar het strand en 10 minuten later is er iemand van Deep Blue Diving met een schipper. We klimmen aan boord van een kleine motorboot met glazen bodem en varen naar het rif een paar honderd meter verderop. Onze schipper legt uit hoe het rif in elkaar zit en waar we wel en niet naartoe moeten. Sommige stukken vlak bij de rotsen kunnen we maar beter vermijden vanwege onregelmatige golfslag.
We gaan het water in en zien behoorlijk wat vissen. Na een rondje gezwommen te hebben rusten we uit op de boot. Aan boord komen is best lastig zonder trap, zeker voor Nanna, die heeft daar al haar kracht voor nodig. Uiteindelijk lukt het, maar er wordt wel even een trap geregeld. We gaan na de pauze weer het water in en zwemmen een rondje om een paar rotspartijen. We vinden een plek met veel vissen en blijven daar een poosje rondhangen. Wel jammer dat het koraal hier erg is aangetast door de tsunami, eerst door de enorme golven en later door alle vuil wat in het water terecht kwam.
Als we moe zijn klimmen we weer aan boord, echt handiger zo’n trap. Onze schipper duikt even het anker op, want die zat vast, en we vertrekken richting het strand. Hier zijn ze een grote zeeschildpad aan het voeren en wij nemen er ook een kijkje. Best gaaf om zo’n groot beest even te voeren met wat zeewier en hem even op zijn rug te kriebelen.
Daarna laat onze schipper de interessante stukken langs het strand nog even zien. Er zijn hier grote velden met cabbage corals en qua vissen is hier ook van alles te zien.
Als ons tripje ten einde is nemen we afscheid; we geven slr 500,- fooi en daar is deze man best blij mee. Inmiddels is het tijd voor een biertje en lunch bij Mama’s beach restaurant. Mathieu bestelt weer de Mama’s special chopsuey met cashewnoten, deze is anders dan de vorige keer, met oa een halve krab erin, maar zeker niet minder lekker.
Na de lunch gaan we nog even snorkelen vanaf het strand. We worden aangesproken door een local die vind dat we flippers nodig hebben want het koraal is best scherp enzo…. Ok, dan….. We huren voor slr 800,- twee paar flippers en krijgen uitleg over welke route we het beste kunnen afleggen. Dat blijkt achteraf best handig, omdat diepe en te ondiepe stukken zich hier in een grillig patroon afwisselen. We zien hier echt veel vis, o.a. Picasso doktervissen, picasso triggervissen, papagaaivissen, gekleurde baarsachtigen, een murene en een schorpioenvis. Helaas zien we geen schildpadden, maar het snorkelen is hier minstens net zo goed als vanochtend op het rif.
Rond een uur 5 rijden we weer terug naar het hotel.
Dag 21: Induruwa
Vandaag worden we om 8.00 opgehaald door Kumar, want we gaan een boottochtje over de rivier maken. We rijden hiervoor naar Balapitiya. We stappen hier met zijn tweeën in een 12 persoons motorbootje en gaan de rivier op. Het is een behoorlijk brede monding waardoor de rivier meer iets heeft van een aaneenschakeling van meren. Het is er mooi, we varen hier en daar een stukje door de mangrove, de dichtheid van de begroeiing (boomwortels) is indrukwekkend. We zien weer Purple Faced Leaf Monkeys en nu eindelijk ook watermonitors. Deze grote varanen zijn niet bang uitgevallen en tot dichtbij te benaderen. Qua vogels zien we geen nieuwe soorten meer al stikt het er van de Blue Eared Kingfishers en Common Kingfishers en ook de Striated Heron zien we hier veel.
We gaan nog even aan land op het kaneeleiland en krijgen hier een demonstratie van hoe kaneel wordt gewonnen. Natuurlijk eindigt dit tafereel met de aanschaf van wat kaneelstokjes. Hierna varen we nog wat over het meer en maken een rondje om een eiland met tempel. Als we zeggen dat we daar niet per se aan land hoeven, gaan we weer terug. We hebben nu wel mooi de tijd om hier en daar nog te kijken naar vogels en de grote varanen.
Hierna rijden we naar Bentota waar we nog wat inkopen in de supermarkt en voor de drank gaan we naar de wine store. In de supermarkt verkopen ze namelijk geen alcohol. We kopen wat biertjes en proberen een fles Arrack te kopen voor thuis, maar die is bijna twee keer zo duur als normaal, dus laat maar zitten.
Nanna heeft in de Lonely Planet gelezen dat je bij Wunderbar goed kan eten, dus daar laten we ons heen brengen. Leuke plek met uitzicht op het strand en verse vis in de vitrine. We bestellen Mulligatawny soep (lekker pittig) en met z’n tweeën een hele Para-vis. We krijgen ook nog tomatensalade, (hartig) kokosbrood een een heel schaaltje knoflook erbij, Sri Lankaanse Aïoli:-)
Het is echt superlekker, het beste wat we gehad hebben in die drie weken.
Ook gaan we in Bentota proberen om een snorkeltripje te regelen, maar er wordt ons verteld dat het water te troebel is om dat hier te doen. Jammer, maar in Hikkaduwa zag het er wel erg goed uit, dus we besluiten om daar morgen heen te gaan.
Daarna is het tijd om te relaxen in het hotel. Na het eten worden we op de kamer gebeld door Kumar en hij vraagt of we even naar de lobby komen. Vreemd, is er iets aan de hand? Uiteindelijk blijkt dat hij, samen met nog twee chauffeurs, het muzikale entertainment van de dag verzorgen. Er is een gitaar en Kumar gebruikt de auto als drumstel. Uiteraard is er een beetje Arrack aanwezig en we vermaken ons prima. Beter dan die lullige slangenbezweerder van gisteren in het hotel 😉
Het hotel zit trouwens helemaal vol met Russen, maar die gedragen zich zo voorbeeldig, dat we ons afvragen waar al die verhalen toch vandaan komen………
Dag 20: Van Mirissa naar Induruwa
Vandaag verhuizen we naar ons laatste stekkie: Induruwa Beach Resort. Onderweg maken we een tussenstop in Galle, waar door de Nederlanders een fort is gebouwd in de VOC-tijd. Het stadje is leuk, er zijn leuke winkeltjes en we ontdekken een prima koffiebar. Een dubbele espresso, dat is weer eens wat anders dan die slappe Sri Lankaanse cowboykoffie. We komen terecht in The Old Mansion, wat ooit een Nederlands woonhuis was. Het is 350 jaar oud en nu hebben ze er een enorme privé collectie met allerlei oude spullen waaronder ook VOC porselein en Delfts Blauw. We bezoeken ook even de Nederlands hervormde kerk, hier zijn veel grafschriften in het oud Nederlands te zien.
Na Galle gaan wij verder richting het noorden. We lunchen onderweg in Hikkaduwa bij Mama’s, een sympathieke tent aan het strand. Van onder de palmbomen zien we het rif liggen en het is duidelijk een snorkel- en duikstek.
Tegen 16u arriveren we bij Induruwa Beach Resort, een groot wit hotel met voor onze smaak iets te veel bewaking bij de poort. Maar de poort gaat open dus we mogen naar binnen 😉
De kamer is fantastisch ruim en het balkon met uitzicht op het zwembad en de zee is prima. Toch zijn we een beetje teleurgesteld als blijkt dat de zee hier nogal troebel is en er niks te snorkelen valt, ook is er in de omgeving van het hotel geen vertier.